Bano, walang talento at weirdo

Sa taas kong 5’9, bano ako sa basketball dahil sa traumang idinulot sa akin ng larong yan noong bata pa ako. Muntikan na kasi akong mabalian ng tuhod at mamatay dahil sa pampapabalya ng mga kalaro kong masyadong maeepal at parang maubusan ng bola. Tuloy, medyo natakot na akong sumubok pa sa kahit anong sports. At isa pa mas gusto ko pang humilata na lang sa sofa, manood ng T.V, ngumuya ng boy bawang at magpalaki ng ti........ tiyan. Wala akong sports na alam (bukod sa badminton, tatsing at patintero), iniisip ko noon siguro ayaw ko lang talaga ng pisikal na sports, pero nung subukan kong maglaro ng sports na pautakan tulad ng chess eh ganun din pala , banong bano din ako. Wala akong hilig talaga sa sports, kahit manood ng sports ayaw ko rin. Mas gusto ko pang manood ng Doreamon at Mojaco kesa manood ng basketball, baseball at kung ano ano pang may ball sa huli(meatballs??). Siguro ayaw ko lang ng may nanalo at may natatalo (dahil pikon ako pag natatalo, hahaha!). Ayaw ko rin kasi ng kumpetisyon eh.

Wala rin akong ka-art art sa katawan (hind yung kaartehan). Hindi ako marunong madrowing, wala akong alam sa pagpipinta o kung ano ano pang uri ng art, ang kaya ko lang gawin ay gumawa ng eroplano gamit ang art paper (Nyeee!!korni). Hindi ako magaling sumayaw at lalong hindi ako magaling kumanta. Wala akong katale-talento sa mga iyan. Nung nagsabog ang Dyos ng talento eh nasa CR ako nun. Kasi umalis na ako dahil nakarami na ako nung nagpasabog naman ang Dyos ng kakyutan. Akala ko kasi tapos na!!

Wala rin akong alam sa music, wala akong alam patugtugin kundi ang kilikili ko lang. Sinubukan kong mag-aral ng gitara, keyboard, drums, at kung ano ano pa pero talagang di ako matuto-tuto. Torotot na nga lang ang hinipan ko sintunado pa. Talagang banong bano ako sa ganyan. Gustong gusto kong matutong tumugtog pero talagang epal yang mga instrumento yan ayaw makisama at mukhang hanggang happy birthday lang talaga ang kaya kong tugtugin.

Masasabi kong very passive ang buhay ko o walang kwenta sa tagalog. Dahil mas gusto ko pang matulog, kumain ng chitchirya, makinig ng radyo at magbate………. ng itlog para sa niluluto kong omelet. Hindi rin kasi ako palalabas ng bahay dahil nga sa ganitong lifestyle ko- ang pagiging tamad.Siguro gym-bahay-opisina lang (naks gym!parang kay laki laki ng katawan ah). Hindi rin ako magimik na tao, kung gumigimik man ako madalas sa mga lugar na maganda ang music yung tamang chillout lang. Hindi ko gusto yung magsasayawan pa na halos magkapalitan na kayo ng amoy at naghuhumiyaw na ang putok mo sa kilikili kakasayaw. Gusto ko lang din mag-isa at nagiisip-isip kung paano yayaman este kung ano na ang nangyayari sa buhay ko, sabay inom ng san mig light at ng green mango shake (sarap nun).

Madalas ko rin kausapin ang sarili ko, at madalas nakikipagtalo din ako sa sarili ko (buwang!!). Madalas kong hinihingahan ng problema ang sarili ko at pinibigyan ko rin ng payo ang sarili ko. Madalas ko rin pasiyahin ang sarili ko at madalas din akong nakokornihan sa mga jokes na galing sa sarili ko. Basta weirdo ako, pero syempre di ko naman gagawin yun pag may ibang tao. Kung nasa kwarto lang ako at kami lang ng sarili ko ang tao sa loob. Saka ko lang ginagawa yan (medyo nasa border line na ako ng normal at ng baliw,hehehe)

Madalas kung pumupunta ako ng mall, gusto ko mag-isa lang ako. Uupo sa isang kanto at titingnan ko lang ang lahat ng taong dumadaan. Minsan ginagawan ko ng kwento ang mga buhay nila (parang tau-tauhan ko sila), o di kaya inaalam ko kung anong ugali meron sila at pinakagusto ko sa lahat ay maghanap ng seksi at magandang babae para silipan kung anong kulay ng panty nya. (Manyak na manyak). Basta halos nauubos ang oras ko kakatingin sa mga taong dumadaan, minsan napapatawa ako, minsan naiiyak sa awa at minsan nagagalit ako ng di ko alam kung bakit. Basta para sa akin isang malaking pelikula ang buhay ng tao.

Yan ang mga kawirduhan ko sa buhay. Pero sa totoo lang pag-focus naman ako sa isang bagay madalas akong nag-eexcel dun (nice nagyabang pa). Alam ko, kung sakaling seseryosohin ang alin man sa sports na gusto ko tyak magiging magaling ako dyan. Subok ko na ang sarili ko eh, at kaya kong dalhin ang aking sarili sa ultimate level para maging magaling (patayan kung patayan, hahaha). Kailangan ko lang talaga motibasyon. ...... Motibasyon at motibasyon. Ang subok na motibasyon sa akin, ay kapag minamaliit mo na ang kakayahan ko, niyurakan ang pagkatao at pinahiya sa iba. At bigyan mo lang ako ng maigsing panahon tyak kakainin mo ang lahat ng sinabi mo. Iba ako pag focus na focus kasi tyak tataob ka sa akin. (Ganyan talaga pag baliw, hehehe!)

Yun nga lang bihira lang mangyari sa akin na may nagmamaliit sa akin, kaya din balik sa dating buhay tamad.

Basta alam lahat ng tao ay may tinatagong kahinaan o kawirduhan. Ang pag-amin sa mga kahinaan mo ay pagtanggap sa mga limitasyon mo. Ang kahinaan ay hindi nangangahulang pagkatalo, dahil minsan nasa kahinaan natin ang ikakatagumpay o ikaayos ng buhay natin. Mula sa kahinaan natin mas nakikita natin ang mga kalakasan natin. Marami rin tayong mga kawirduhan o ugaling iba sa karamihan pero hindi ibig sabihin nun ay kabawasan ito sa pagkatao mo. Nilikha tayong iba-iba at hindi magkakapareho, at mula dito mas nakikita natin ang sarili nating identidad at mas lalo nating naiintindihan ang ating mga sarili.

Okay lang maging bano, walang talento o weirdo ang mahalaga ay marunong kang rumespeto sa kapwa mo para irespeto ka rin nila. Hindi dito nasusukat ang kagalingan ng tao, nakukuha ito sa iyong ugali at persepsyon sa buhay. Tandaan natin ang lahat ng bagay ay pwedeng pag-aralan pero ang paggalang sa iyo ng iba ay makukuha lang kung ito’y yung paghihirapan at pagsusumikapan.

Salamat sa pagbasa

First Impressions Last

“First Impressions last”

Hindi ba medyo gasgas na gasgas na ang linyang yan at madalas nating marinig ang linyang ito kung saan saan. Hinuhusgahan ka na ayon sa unang impresyon sa iyo ng tao. Kaya naman gumawa ako ng sariling “survey” para malaman ko kung ano ang kanilang impresyon sa akin at ito na nga ang mga sumunod.

BANIDOSO

Hindi ko alam kung bakit akala ng iba ay masyado akong banidoso sa katawan. Kung bubulatlatin nyo ang aparador ko, ang makikita nyo lang ay deodorant (pampaalis tokpu), pabango at cotton buds. Hindi ako nageeskinol at lalong hindi ako nagchichichan-su tuwing gabi. Hindi na nga ako naghihilamos ng mukha bago matulog eh (pinagyabang pa!). Kaya kung sakaling makinis,mabuti at mukhang mabango ako ay dahil yan sa mga magulang ko (naks!). Kasalanan ko ba kung maganda ang lahi namin!Hahahaha! Mapuputi kasi kaming magkakapatid at hindi mabubuhok sa katawan kaya nakikinisan ang iba sa amin.

Kung sa pananamit ang pag-uusapan.,hindi naman ako nageepal magdamit para makahatak ng pansin ng ibang tao. Yung tipong gagayahin ang porma ng mga artista para lang magpakyut sa publiko ,sa akin kasi isang Polo Shirt lang okay na ako dun. Solb na, kyut na kasi ako eh kaya di ko na kailangan magdamit-artista!Hehehe!!(Kapal Peys!!)

MAYABANG

Ito ang madalas na unang impresyon sa akin ng tao. Hindi kasi ako palabati sa mga taong hindi ko naman kakilala. Kaya nga lagi akong sinasabihang “suplado”. Ayaw ko kasing mapahiya kung binati ko ang isang tao tapos hindi naman ako babatiin o ngingitian man lang. Baka lumaki ang ulo nya at isiping sikat sya at fan nya ako. Kaya iintayin ko na lang muna syang bumati saka ako babati sa kanya pagkatapos. Pero kung ayaw pa rin kitang ngitian pero nginitian mo ako, malamang masakit lang ang ipin ko o di kaya matatae na ako.

Madalas din kasi akong mag”shades” eh (kahit walang araw!), at medyo astig din kasi akong maglakad. Yung tipong parang laging nanghahamon ng away at parang may pigsa ang parehong kilikili. Hindi ko na kayang baguhin pa ang lakad ko kaya wala na akong magagawa at wala ng pakialaman, Hehehe. Yung pagshashades ko naman ay gamit ko pang surveillance ng mga magaganda at seksing babae para hindi ka mahalatang manyak.Hehehe .Kaya iyan tuloy maraming nayayabangan sa akin.

MASELAN

Lagi akong tinatanong ng mga kasamahan kong hindi ako gaanong kakilala ng “Ito pre kinakain mo?” sabay turo sa mga street foods. Pag sumagot naman ako ng “Oo naman pre?” sasagot naman sya “mukha ka kasing maselan eh?”.

Buwal ako dun!!! hindi ko maisip kung bakit nya nasabi yun, eh lahat naman kinakain ko kahit nga pagkaing mapapanis na o di kaya napag-swimmingan na ng bangaw kinakain ko pa. Maselan pa ba tawag dun? Kaya nag-iisip talaga ako kung bakit nila nasasabi yun dahil lahat naman kinakain ko pwera lang ang gulay (lahat daw oh??). Paborito ko ang sardinas at mahilig din ako sa isaw, balot, fishball, kikiam, tukneneng, kending nahulog sa lupa, piniritong palaka at ice cream nalagyan na ng sipon ko. Kaya alam ko di naman ako maselan.

MARAMING PERA

Akala nila marami akong pera pero sa totoo lang eh halos barya na lang an natitira sa wallet ko. Madalas akong sinasabihang “kuripot”. Pero di ba ang kuripot ay para lang sa taong may pera? Ako, ano ang ipagkukuripot ko eh wala nga akong pera. Pag pinapakita ko naman ang wallet ko sa kanila hindi sila naniniwala. Akala ata nila “piggy bank” ako, pero sa totoo lang mas mukha akong “piggy” kesa sa “bank”. Wala rin akong magic na kaya kong magpalitaw ng lipak lipak na salapi sa bulsa ko. Hindi nman ako magician makarisma lang (naisingit pa yun!!)

Palagay ko ang pagiging bulaksak ko sa pera ang dahilan, kasi galit ako sa pera pag may sweldo ako at inuubos ko agad!hahaha! Pero pag naubos na, galit naman ako sa sarili ko!hehehe! Ganun talaga!

MUKHANG MABAIT

Ganyan talaga pag mala-anghel ang hitsura mo. Hindi ko alam kung matutuwa ako o maiinsulto. Hindi ko alam baka mukha kasi akong uto uto kaya nila sinasabi yun. Pero kahit naman papaano ay nagamit ko yan pag gumagawa ako ng kalokohan. Yun tipong kahit ako ang may kasalanan, yung pa ring mukhang gago ang mapagbibintangan, kaya abswelto pa rin. Hehehe! Tulad ng minsang nilagyan ko ng babolgam ang upuan ng titser ko ng hayskul para makita ko lang kung anong kulay ng panty nya (o kung may suot syang panty). Pati na rin nung minsang ininom ko yung MILO at pinalitan ko ng ihi yung jug ng kaklase ko nung kinder pa ako.

Hindi rin nahahalata ang mga kagaguhan ko, kaya nagagamit ko ang aking mala-anghel na mukha (ehem) para mauto este mapaibig ang mga kababaihan. Kala kasi nila hindi ko sila lolokohin, eh akala lang nila yun, hahaha! Joke lang ! Minsan din madali kong nakukuha ang tiwala ang ibang tao. (Sori na lang sila myembro ako ng salisi at dugo-dugo gang limas sila.)

FEELING POGI

Yan ang akala ng marami sa akin, na ako ay laging nagpapakyut at punong puno ng kumpyansa sa sarili. Pero sa totoo lang malakas ang “inferiority complex” ko dulot ng mga karanasan ko noong bata. Dahil puro panlilibak at panlalait ang inabot ko noong bata pa ako. Kaya ganun na lang ang mga insecurities ko sa buhay ngayon lumaki na ako , hindi pa rin ako gaanong bilib sa sarili.

Pero yun nga, mababa nga ang kumpyansa ko sa sarili pero feeling pa rin ng ibang tao eh lagi akong nagpapakyut sa kanila. Aaminin ko hindi ako gwapo, mahina ang aking sex appeal, mapurol ang utak ko at higit sa lahat sinungaling ako!hehheeh!

Seriously, maraming naangasan sa akin dahil pag pinagsama mo ang ibat ibang impresyon sa akin na “Feeling pogi at mayabang” tyak pinapakulam na nila ako sa sobrang inis sa akin . Pero hindi ko hawak ang pag-iisip nila at hindi ko na kailangan pang patunayan sa kanila kung ano talaga ang tunay kong ugali.

Sa totoo lang, hindi natin hawak ang pag-iisip ng tao. Kahit ano pa ang ipakita natin ,hindi pa rin natin malalaman kung ano ang niisip ng ibang tao tungkol sa atin. Dati napaparanoid pa ako sa mga iniisip ng mga hinayupak na mga taong yan, pero naisip ko wala naman silang maitutulong sa buhay ko at hindi sila ang nagpapalamon sa akin. Hindi ko na kailangan pang iplease sila tutal isip nila yun eh. At hindi ko kailangan mabuhay sa mga iniisip nila.

Para sa akin ang mahalaga ay mabuhay ako ayon sa sarili kong paghuhusga at hindi sa paghuhusga ng iba. Hindi ko na kailangan ding patunayan o pabulaanan ang mga iniisip nila, hahayaan ko na lang sila ang makadiskubre nun. Sa huli ano pa man ang iniisip nila sa akin negatibo man o positibo ako pa rin ang may hawak ng buhay ko. At mabubuhay ako ayon sa sarili ko at hindi sa kanila.

Kaya ako hindi ako naniniwala sa “First Impression Lasts” gusto ng patunay, heto panoorin nyo:

NGAYON,SINO SA KANILA?

*Itong sanaysay na ito ay mula sa isa ko pang blog, at nais kong ilagay din ito sapagkat nais kong maipalaganap sa nakakarami ang mensahe ng sanaynay na nagawa ko na ito.

Marami sa atin ang nawawalan na ng pag-asa at ayaw ng mabuhay dahil punong puno ng paghihirap at pighati ang nararamdaman nila. Pinagtatangkaang tapusin o kitilin ang sariling buhay. Iniisip na sila na marahil ang pinakawawang tao sa mundo. Sumusuko na sila sa hamon ng buhay.

Subalit, sana maisip din natin na marami rin sa ating ang may taning na ang kanilang mga buhay. Pilit na lumalaban at hindi pa rin nawalan ng pag-asa. Tiniis ang paghihirap at pighati madugtungan pa ang nalalabing araw nila sa mundo ito. Patuloy na gumagawa ng paraan para makasama pa ang mahal nila sa buhay. Inuubos ang lahat ng kanilang yaman sa mundo para lamang madugtungan kahit ilang araw ang kanilang buhay.

Ngayon, sino sa kanila ang mas kaawa awa?

Marami sa atin ang nagsasawa na sa trabaho, naiinis na sa magagaliting boss, napapagod na sa paulit ulit na takbo ng buhay at maliit na kinikita . Madalas napangungunahan ng paghahangad sa malaking sweldo at mataas na posisyon at nakakalimutang pasalamatan at tingnan ang bagay na mayroon sya sa buhay.

Subalit sana maisip din natin na marami rin sa atin ang hindi alam kung paano makakita ng trabaho para masuportahan ang kanilang pamilya. Sila ang mga taong handang mapagod at mahirapan may mapakain lamang sa kanilang mga pamilya. Sila na hindi iniisip ang kikitain kundi kung paano makaraos sa araw araw. Sila na hindi iniisip kung sila ay nasa kapahamakan maitaguyod lamang ang kanilang mahal sa buhay.

Ngayon, sino sa kanila ang mas karapat dapat pang maghangad?

Marami sa atin ang gulong gulo sa mga bagong gadget, cellphone, laptop o digital camera. Pakiramdam nila na hindi sila mabubuhay ang mga bagay na yun. Alisin mo ang mga bagay na ito sa kanilang mga buhay animoy inalisan na rin sila ng hangin para mabuhay. Hindi makatulog kapag hindi nabibili ang bagong labas na sapatos, bag at damit, halos ubusin ang pera para sa mga materyal na mga bagay

Subalit sana maisip din natin marami rin sa atin ang hindi man lamang nakakatungtong sa eskuwelahan, at nagtyatyagang namumulot ng basura para lamang mabuhay. Sila na wala man lamang maayos na tirahan at masisilungan. Namamalimos sa lansangan, nagbebenta ng basahan, nagbibilad sa ilalim ng araw para kahit paano ay kumita ng konting pera. Sila na nakatira sa ilalim ng tulay, sila na nasa tabi ng gabundok ng basura at sila na nakatira sa lansangan. Sila na halos gutay gutay ang damit at wala man lang maayos na panyapak, wala man lamang silang panlaban sa sobrang init at lamig ng panahon.

Ngayon, sino sa kanila ang pinakanahihirapan sa buhay?

Marami sa atin ang halos hindi na kumakain para magkaroon ng magandang pigura. Ginugutom ang sarili para lamang makuha ang magandang hubog ng katawan. Marami rin sa atin ang walang pakialam sa mga nasasayang na pagkain, tinatapon na lang kung saan saan, winawalang bahala ang mga pagkain sapagkat hindi sila nasasarapan o hindi gusto ang nasa hapag kainan.

Subalit sana maisip din natin na marami sa atin ang hindi na nakakain 3 beses sa isang araw. Gustuhin man nilang kumain pero wala silang pagkain sa kanilang mga mesa. Tinitiis na matulog ng gutom, kinakain ang mga basura, at pinapawi ang gutom sa pamamgitan ng pag-inom ng tubig. Sila na hindi iniisip ang hubog ng katawan pero mas iniisip ang laman ng sikmura. Marami rin sa atin ang nasa banig ng karamdaman, mga walang gana at lakas para kumain. Nasa kanila man ang pinakamasasarap na pagkain sa mundo pero kung wala kang panlasa, itoy wala ring saysay para matikman ito

Ngayon sino ang nangangailangan ng pagkain?


Sabi nila hindi mo mararamdaman ang kahalagahan ng isang bagay kapag nawala na lamang sa iyo ito. Subalit aantayin pa ba nating mawala ito bago natin bigyan ito ng importansya. Bakit hindi nating simulang bilangin ang ating mga bagay na mayroon tayo at ipagpasalamat ang mga ito. Minsan hanap tayo ng hanap ng mga bagay na wala sa atin, kinakalimutan ang mga bagay na pinagkaloob ng Dyos sapagkat napapangungunahan tayo ng ating pansariling kagustuhan at kahiligan .Sabi nga nila aanhin mo ang pinakamagarang sasakyan o bahay kung tila nabubuhay kang namang mag-isa sa mundong ito.

Aanhin mo ang tagumpay kung wala ka namang pag-aalayan nito at hindi mo man lang maibahagi ang kasiyahan o karangalan mo?

Aanhin mo ang yaman ng mundo kung lahat naman ng tao ay ayaw sa iyo?

At aanhin mo ang talino kung ginagamit mo ito para makasira ng buhay ng ibang tao?

Maraming bagay na dapat natin ipagpasalamat sa Dyos. Sana huwag tayong panghinaan ng loob kung sakali mang may mabigat tayong suliranin sa buhay. Walang permanente sa mundo tulad ng paghihirap at kayamanan ang lahat ay pwedeng mabago at ang lahat ay pwedeng mawala. Kaya mabuting tumayo at gumagawa ng paraan para sa magandang ikabubuti.

Hindi masama ang maghangad ngunit sana hindi ito ang kokontrol sa iyong buhay. Hindi masama ang mag-asam ng mas maganda subalit sana'y hindi ito ang makabulag sa iyong mga mata para makita ang mga bagay na mas mahalaga at mga bagay na mayroon ka.

Marami mga tanong ang naiwan sa ating kaisipan at hindi na nating kailangan pang hanapin kung saan o kanino man dahil ang lahat ng katanungan natin ay masagot sa pagtingin at pagsusuring mabuti ng ating sarili. Sana matapos malaman ang sagot at masuri ang sarili subukang tumulong din sa mas nangangailangan.

Iiwanan ko sa inyo ang isang bidyo na nasa ibaba sana makatulong ito.

Mga Regalo ko sa aking Sarili

Uunahan ko na kayo, hindi ako nagyayabang at hindi ako mayabang (eh bakit depensib??). Sa mahigit tatlong taon ko sa abroad, eh nakaipon na ako ng mga bagay na kahit sa panaginip ay hinding hindi ko makakamtan (naks, lalim) pag sa Pilipinas ako nagtatrabaho. Bukod sa halos 20% ay napupunta sa mga taxes, tapos 40% sa gastos sa araw araw, 30% ang entrega o tulong mo sa pamilya mo, 5% ang pangdeyt mo sa gelpren mo at 3% panggimik sa kaibigan, mukhang 2% lang ang pwede mong ipunin o kaya pambili sa gusto mong gamit. Ganyan ang kalkulasyon pag sa atin ka nagtatrabaho. Kaya naman medyo maswerte na ring masasabi na napunta ako abroad.

Ang lahat ng sinusweldo ko dito sa abroad ay pinapadala ko lahat sa amin sa Pilipinas, eh kasi nga may pinag-aaral akong mga kapatid. Bukod pa sa mga tubo sa utang na ako na rin ang sumagot. Kaya para naman medyo sumaya saya ako ng kaunti dahil nga halos hindi ko maramdaman ang sweldo ko, kailangan kong regaluhan ang sarili ko bawat taon. Ito na ang pampalubag loob ko at , para naman hindi ako masyadong maawa sa aking sarili. At ito ang mga iyon

1. PDA and Bluetooth Headphones ( 2006)

Yan ang una kong regalo sa aking sarili. Medyo atat na atat talaga ako sa gadget na yan. Yan ang mga panahon na sosyal ka pag walang keypad ang chelpon mo at pini-finger mo lang ang screen, o kaya gumagamit ka ng tutpik (stylus). Kaya naman ganun ako ka atat nun! At di lang yun bumili pa ako ng Bluetooth Headphones para naman hindi na ako masakal ng mga dyaskaheng earphone na yan. Masayang masaya talaga ako sa binili ko na yan, kasi maganda ang music, window based pa sya, may video, at pwede kang maglagay ng kahit anong uri ng software. Astig talaga!!!

Update: Nagsawa na akong gamitin yan, dahil sa aking bagong chelpon, kaya hayun nakabagak lang sa bahay!!

Presyo (converted) : 20,000 pesos (PDA) at 5,000 pesos (Bluetooth Headphones)

2. IPOD NANO-3rd Generation and Swatch Irony ( 2007)

Halos hindi ako makatulog dyan sa Ipod-Nano na yan, kasi nga bagong labas at parang hotcake sa sobrang mabenta. Nung mga panahon na yun halos lahat ata ng tao ay may Ipod na, ako lang ang wala. Kaya naman hindi na ako nagpatumpik tumpik pa at binili ko na ang mainit init at bagong labas na Ipod Nano-3rd Generation. Pero syempre hindi lang yun ang regalo ko sa aking sarili bumili na rin ako ng relo. Masyado kasi akong konsyus sa oras, pero madalas din akong leyt. Kaya nung magpunta ako sa isang “swatch” na tindahan dito binili ko na yung mangasul ngasul na “Swatch Irony”. Kahit man lang ang braso ko maging mayaman.

Update: Yung Ipod Nano ko ibinigay ko sa aking kapatid na nakatapos ng nursing bilang regalo ko sa kanya. Tapos yung relo kong swatch naarbor ng kapatid ko nung umuwi ko sa Pinas. Sa huli wala rin, napunta lang din sa kanila. Pero okay lang!

Presyo (converted): 10,000 pesos (IPOD Nano) at 8,000 pesos (Swatch Irony)

3. IPHONE at DIGICAM (2008)

Kaya ko pinanregalo ang Ipod ko dahil dito at ito na rin ang gamit ko ngayong chelpon. Grabe talaga itong telepono na ito mautak pa kesa sa akin. Maganda ang camera, may Ipod pa, pwede kang maglagay ng napakaraming application at higit sa lahat mukha kang mayaman pag gamit mo ito. Nung umuwi ako sa Pinas, hindi ko nagamit kasi natatakot ako baka bigla na lang hablutin ang chelpon ko na iyon at iyon pa ang maging mitsa ng buhay ko. Kaya ginawa lang kalkulator ng nanay ko kasi ayaw nyang ipadala sa akin (totyal si nanay ah). Kaya ang dala ko na lang, eh yung Nokia 3210, tyak pagnakita ng snatcher ang chelpon ko ay bigyan pa ako ng limos, o di kaya ipukpok ang chelpon ko sa aking ulo. Teka hindi lang yang ang binili ko noong 2008, kundi pati na rin isang 8.1 megapixel na Olympus camera. Medyo mura lang ito pero pwedeng pwede na sa mukha ko. Hindi naman maselan ang pagmumukhang ito eh!

Update: Lokong loko ako sa kakalikot ng aking Iphone at yung digicam nagsawa rin sa mukha ko kaya pahinga muna sya

Presyo (Converted): 30,000 pesos (Iphone) at 7,000 pesos (digicam)

REGALO NG KUMPANYA KO SA AKIN



Medyo swerte lang at medyo maganda ang kumpanya ko, kasi medyo binigyan naman nila ako ng regalo paminsan minsa. Kaso ang regalo nila puro mga USB, at Portable Harddisk, pero pamatay naman talaga. Halos binigyan nila ako ng 5 Flash Drives kaso nawala ang isa, binigyan nila ako ng dalawang 2GB, 4GB at 16GB pero ang hindi ko kinaya ay nung binigyan nila ako ng 64GB na flash drive. Nakamputsa bagong bago at mainit init pa ito. Halos hindi pa nga nailalabos ito sa merkado eh, saka halos lahat ng pwede mong ilagay lahat ng files mo, pati yung mga bidyo iskandal. Grabe yun talaga! Pero bago pa nga pala yung mga flash drive nay an binigyan muna nila ako ng 320GB portable HDD, para sa pagbaback-up ko ng aking mga files. Kasi nga baka mawala yung mga dinownload kong mga movies at mp3. Kaya kailangan kailangan ko talaga ng mga iyan.

Update: Halos mapupuno ko na ng movies ang HDD ko, eh maalala ko hindi pala akin yun talaga sa kumpanya pa rin yun.

Presyo (converted): 200 pesos (2GB Flash drive), 500 pesos(4 GB), 2,500 pesos (16GB), 10,000 pesos (64GB) at 4,500 (portable HDD)

ANG SUSUNOD KONG REGALO SA AKING SARILI PARA SA 2009......

LCD TV 32 inches o 42 inches.....whahahahahahaha (parang may masamang binabalak ah!!)

Sa halos mahigit tatlong taon kong pagtatrabaho abroad kahit paano nawawala wala ang pagkahomesick ko, ito rin ang paraan ko para kahit paano ay mabigyan ng gantimpala ang aking sarili na nagtatrabaho sa ibang bansa para sa aking pamilya. Sa ganitong paraan masasabi kong “hindi ko naman nakalimutan ang aking sarili. Kung tutuusin halos lahat naman ay pinapadala ko na sa aking pamilya kaya hindi na siguro kalabisan ito.

Madalas ko kasing na-eencounter na nagsawa na silang tumulong sa kanilang pamilya, eh iyon pala nakalimutan pala nilang bigyan ng importansya ang sarili. Sabi nga ng mga kakilala ko ring nandito sa abroad, "hindi kalabisan na bigyan mo ng regalo ang sarili mo. Sa laki ng sakripisyo at paghihirap natin nararapat na lang na bigyang kasiyahan ang ating mga sarili."

Hindi ako nagmamayabang sa mga nabili ko, natutuwa lang ako pag nakikita ko ang mga gadgets na yan. Ito ang katibayan na kahit mahirap at malungkot sa ibang bansa kahit papaano nagawa kong bigyan kahit ng munting kakuntentuhan ang aking sarili.

At payo ko rin sa iba, kahit saan ka man nagtatrabaho, sa Pilipinas man o kahit sa ibang bansa. Kung sakaling nagtratrabaho ka para sa iyong pamilya bigyan pa rin ng importansya ang sarili kahit minsan. Hindi ito kalabisan kundi gantimpala lang sa lahat ng paghihirap at sakripisyo para sa pamilya mo.

Ngayon kung mayabang pa rin ang dating ko,eh........... o sige mayabang na ako, ako na masama ang ugali, ako na ang pumatay kay Magellan. ako na lahat.......kayo na ang Humble!! Kayo na ang mabait!!Hehehe!


Iyon lamang po at maraming salamat.



Drake

P.S

Bakit nilagay ko yung presyo,eh kasi kung sakaling gipitin ako eh isasanla ko sa mga may gusto, para hindi na magkabaratan pa. Hehehe.

BUHAY APLIKANTE

Naikuwento ko na dati dito sa aking blog kung anong hirap ang inabot ko makahanap lang ako ng trabaho na pwedeng bumuhay sa akin at sa aking mga gelpren. Pero talagang mailap ang pagkakataon sa akin dahil masyadong nagseselan ang mga kumpanya sa atin sa Pilipinas. Akala ko may balat lang ako sa puwet kaya di ako natatanggap . Pero hindi naman siguro ibig sabihin nun na halos 7 milyong Pilipino ay may malaking balat sa kanilang WETPU (ayon yan sa unemployment rate ng NSO, nice nagresearch ako talaga).

Halos magkandasuka suka ako kakasakay ng mga nakakahilong elebeytor na yan dahil lahat ng building sa Makati ay pinuntahan ko na at inaaplayan. Halos makandaputok-putok o mag-amoy anghit ako dahil tagaktak ang pawis sa paglalakad (wala kasi akong pambili ng rexona) pero talagang masyadong maaarte ang mga kumpanya sa atin. Okay, tanggap ko na kumpanya nila yun at may karapatan silang kumuha ng “kwalipayd employi” na gusto nila, pero por dyos por santo bakit yung kasama kong nag-apply na parang mongoloid magsalita at mukhang puro bidyo geyms ang alam, eh nakapasa! Dahil ba kamukha nya si Dennis Trillo, ganun ba? Samantala ako halos magkandapilipit pilit na ang dila kaka-englis at halikan ang mga paa nila para matanggap lang eh waepek pa rin. Nakakasakit pa ng loob dahil nakita ko na lang na nasa basuhan ang resume’ ko tapos may nakalagay pang sungay at ilong ng baboy ang piktyur ko! Haw deyr u! Ano kala nyo sa piktyur ko “coloring book”.

Nung minsan namang nakasabay ko yung isang babaeng mukhang dinosaur sa pag-aaplay sa isang kumpanya sa Makati. Akala ko kakainin ako ng buhay kung makatingin at iniirapan ako ng dinosaur na yun, palibhasa ako yung makakalaban nya sa bakanteng posisyon doon sa kumpanya kaya ganun na lang sya makatingin. Sinusukat ba ang kakayahan ko, at parang kay yabang yabang ng dating nya! Ako naman, ayaw ko syang tingnan kasi baka biglang sumakit ang tyan ko (yung usog ba!) at baka mapaginipan ko sya sa gabi dahil mukha talaga syang halimaw sa banga.

Nauuna akong tinawag para sa interbyu tapos sya naman, makalipas ang 15 minuto sinabi ni seksing sekretarya kung sino ang tanggap. At halos bumaligtad ang sikmura ko noong malaman kong yung babaeng mukhang dinosaur ang nakuha. Gulat talaga ako sa resulta pero napakalma lang ako ng malaman kong “Cum Laude” pala sya. Eh kaya natanggap ko na rin, pero kawawa naman yung magiging kasamahan nya kasi araw araw nilang makikita ang mukhang na yun at tyak sasakit din ang mga tiyan nila. At para naman kay babaeng mukhang dinosaur, pasalamat sya at matalino sya dahil kung hindi sya matalino eh sya na ang pinakakawawang nilalang sa buong mundo. Kaya sabi ko “Peyr talaga si Papa Jesus”!

Sunod na aplay ko, sa Makati rin. Dis taym sinigurado ko muna na kaya ko na ang makakalaban ko sa bakanteng posisyon, pag tipong talo ako sa gandang lalaki o taba ng utak eh aalis na ako . Kaya nakipagkwentuhan ako sa mga aplikante para malaman ko ang mga kapasidad nila, sabay alok na rin ng produkto ng Forever Living, butong kalabasa, choki choki, yosi at mani(eh sideline ko yun eh at para kumita ng konti ). Sa aking pagtatantya eh mukhang yakang yaka ko naman, kasi ako na ang pinakagwapo dun (kaya isipin nyo na lang kung ano na lang ang hitsura ng mga kasabayan ko) at mukhang ako na rin ang pinakamatalino (eh piling ko lang naman!). Kaya pagkatapos ng interbyu sa aming lahat, medyo nagekspek na ako na ang makukuha (kung mukha at paduguan ng ilong sa english ang pag-uusapan, eh medyo lamang ng konti) pero nagulat ako na yung katabi ko pala ang natanggap sa posisyon. Tiningnan ko yung natanggap na aplikante at sa aking pagkakaalala , sya yung nakakwentuhang kong binatukan ng titser dahil nahuling nangongopya sa katabi kaya sigurado akong hindi sya matalino at lalong hindi sya mukhang tao este mukhang artista. Kaya nakakagulat talaga ang pangyayari. Di ko matanggap yung resulta pero ganun talaga ang buhay “unpredictable” ika nga. Pag-alis ko nakita kong binulungan ng natanggap na aplikante yun nag-iinterbyu at rinig na rinig kong sinabi nya sa nag-iinterberyu na “Salamat po tita!!” . Nakamputcha tyahin nya pala yung nag-iinterbyu! Bwiseeeet! Dats nat peyr!!

Bagsak na talaga ang loob ko kasi halos dalawang buwan na akong walang trabaho! Wala na rin akong pambili ng Gel sa buhok kaya yung kanin na lang ang ginagawa kong pampatigas ng buhok. Hindi ko na alam ang gagawin , kaya sabi ko sa aking sarili "last na aplay na ito". At syempre dahil huling aplay ko na, ibubuhos ko na ang buong kapangyarihan at tataasan ko na ang aking pangarap . Kaya napagdesisyunan ko na sa isang malaking kumpanya na ako mag-aaplay.

Pagpasok ko sa opisina ng malaking kumpanya na yun, nahiya ako sa aking sarili kasi puros mayayaman, may magagandang mukha at mukhang intelehente ang kasabayan ko. Tuloy nahiya akong alukin sila ng mga paninda ko, saka nagmukha akong mga alalay nila. Kaya tahimik na lang akong nagmamasid sa kanila, at inaamoy ang ubod ng puti, sexy at magandang katabi ko. Gusto ko sanang magpa-otograp sa kanila kasi mukha silang artista pero kasi tinawag na ako ng mag-iinterbyu.

Pag-upo ko pa lang sa upuan kaharap ng nag-iinterbyu, kumabog na ang dibdib ko at nagsimulang nang magbaha ng pawis ang buo kong katawan. Sinimulan na akong tanungin kung graduate ako ng sikat na unibersidad, kung ano ang work experiences ko, kung ano ang mga greyds ko, at kung ilan ang gerlpren ko este kung ilang taon na ako. Alam kong babagsak ako sa interbyu na yun kasi di naman gaanong sikat ang skul namin, wala akong work experience kasi bagong gradweyt lang ako (dapat kasi sex experience na lang ang tinanong nya baka may maisagot pa ako, hehhe joke lang), at lalong bagsak na ako sa interbyu kasi puro bagsak ang greyds ko. Wala na!Taob na ako dito! Kaya naman pagkatapos ng interbyu umuwi na lang ako at simulan ko ng magtanim ng kamote.

Yan ang mga eksperensya ko nung nag-aaplay ako ng trabaho noon. Nakakasakit lang isipin na minsan hindi ka na nabibigyan pa ng pagkakataon ipakita ang iyong kakayahan at galing. Tila nakakahon na ang kagalingan mo sa unibersidad na pinag-aralan mo, nakagapos na ang karunungan mo sa mga grado o numero sa transcript, at nasusukat ang kakayahan mo sa iyong hitsura at panlabas na kaanyuan. Nakakalungkot isipin na ganito ang nangyayari sa atin. Nahuhusgahan ka na ayon sa mga datos ng iyong pinag-aralan, pigura ng iyong katawan at ganda ng iyong mukha. Hindi ka na nabibigyan pa ng pagkakataon na maipakita ang iyong galing at ipamalas ang iyong kakayahan. Nakakalungkot isipin na nabubuhay tayo ayon sa “standards” ng ibang tao.

Kung minsan naman nawawalang halaga ang lahat ng iyong kahusayan dahil mas napipili ang mga taong may koneksyon at may kapit. Tila kasama na talaga ang pulitika sa pang-araw araw nating pamumuhay, kadugtong na rin ng buhay Pilipino ang “stigma” o negatibong epekto ng pulitika.

Nakakalungkot isipin pero ito ang katotohanan na nangyayari sa atin sa Pilipinas, at lalong masakit isipin na kung minsan ang dayuhan pa o ang ibang bansa ang nagpapahalaga ng iyong kakayahan at galing. Hindi nila kinakahon ang iyong pagkatao batay sa iyong pinag-aralan, hitsura o kung sino ang mga kilala mong tao. Binigyan ka nila ng pagkakataong ipakita ang iyong kakayahan at galing, at mas tinitingnan nila ang kasipagan, dedikasyon at ang paggalang mo sa ibang tao. Binibigyan ka nila ng pagkakataon na ipakita sa kanila na karapat dapat ka nilang tanggapin bilang empleyado.

Sana magawa pang mabago ang mga mababaw na batayan ng ibang kumpanya sa atin. Sana mabigyan ng pagkakataon ang lahat ng tao, bigyan ng pantay na pagtingin at patas na pagpili. Maraming bagay na hindi kayang sukatin ng numero o grado, marami bagay na mas mahalaga pa sa panlabas na kaanyuan at maraming bagay din na hindi makikita sa unibersidad na iyong pinanggaling o ng mga sikat na taong iyong kilala. Ang dedikasyon sa trabaho , kasipagan at paggalang ay kasama sa maraming bagay na ito. Kaya sana mabago pa natin ang pag-iisip natin tungkol dito.

Iyon lamang po at maraming salamat.

Maibabalik ba ang kahapon?

Father’s day noon ng biglang may nag-message sa akin. Mula ito sa aking matalik na kaibigan na nagtatrabaho sa China.

“Pare,nasa ICU ang tatay ko ngayon? “mensahe nya sa akin

“Ha?bakit ano ang nangyari” gulat kong tugon

“Pre, tumaas ang blood pressure nya, at sumabog ang isang ugat sa kanyang utak.Sabi ng doktor kailangan syang obserbahan sa loob ng isang linggo, sabi ng doktor kahit gumaling pa ang tatay hindi na sya makakababalik sa dati, paralisado na ang kalahati ng kanyang katawan. Pare, natatakot ako sa mangyayari” paliwanag nya

“Pare, wag ganyan be positive. Alam kong magiging okay din sya” tugon ko sa kanya

“Pare sumasakit na ulo ko, pakiramdam ko sasabog na ulo ko kakaisip. Hindi ako makahinga, sumisikip ang dibdib ko,masakit na rin ang mata ko pare. Nahihirapan na ako , pare natatakot ako”.

“Pare,huwag kang panghinaan, magiging okay din ang lahat. Pare matulog ka muna, magpahinga ka”. Pilit kong pinapalakas ang kanyang loob para lumawag ang kanyang nararamdaman.

“Pare ayaw kong pumikit, ayaw kong managinip, natatakot ako pre!!”

“Wag ganun pre, tandaan mo mag-isa ka dyan sa China!Huwag mong pahirapan ang sarili mo” sambit ko sa kanya.

Paulit ulit kong pinapalakas ang kanyang loob. Lagi kong sinasabi sa kanya na magiging maayos din ang lahat. Alam kong nanghihina na sya, subalit pinipilit ko syang maging positibo kahit batid ko na walang salitang pwedeng makatulong sa kanya para mawala ang kanyang aalahanin.

DAY 2

Bigla kong binuzz ang matalik kong kaibigan at nangamusta. Gusto ko ring malaman kung ano na ang nangyari sa kanyang tatay.

“Pare kamusta na ang tatay mo?” panimulang mensahe ko sa kanya.

“Pare mukhang bumubuti na sya, bumababa na rin ang blood pressure nya. Pero kailangan pa rin syang obserbahan at operahan. Kailangang alisin ang namuong dugo sa kanyang utak. Kailangan syang iluwas sya sa Maynila para maoperahan, pare kinakabahan talaga ako eh”.

“Pare, wag ka ngang ganyan! Be positive pre! Kung nandyan ang tatay mo, babatukan ka nya” tugon ko sa kanya para kahit papaano’y mapalakas ko ang loob nya.

“Oo nga pare, ayaw nya nga pala akong nakikitang nag-aalala at nalulungkot” tugon nya sa akin.
Batid kong pinapalakas lang din nya ang kanyang sarili, pero mababanaagan mo pa rin ang labis na kalungkutan at pag-aalala. Paglalagay lang ng maskara sa kanyang tunay na emosyon.

“Oo pare ganyan nga be positive” pagpapalakas ko sa kanya

“Tama ka pare magiging okay din si tatay”

DAY 3

Kinabukasan agad ko syang binigyan ng mensahe sa kanyang YM.

“Pre kamusta?” bungad ko sa kanya.

“Okay naman pare, pre tumaas na naman ang blood pressure ni tatay. Kaya di muna raw syang maaring operahan, sabi ng doktor kailangan bumababa muna ang blood pressure nya at maging stable”. Tila nahihirapan sya noong mga panahon na iyon.

“Naku naman pare, sana maging okay na tatay mo! Lagi ko nga syang pinagdarasal eh! Teka pare pinayagan ka na ba ng employer mo na makauwi sa Pilipinas”

“Salamat sa dasal pre, oo pumayag na sila kaso after 4 days pa kasi ang dami pang kailangang ayusing mga papel.Kaya matatagalan pa ng konti bago ako makauwi, pare natatakot ako sa dadatnan ko! Ayaw kong makitang ganun ang tatay” pag-aalala nya

“Huwag ganun pare, tyak magiging okay din ang lahat”

“Sana talaga pare, sana”

DAY 4

Sa ikaapat na araw, lagi ko syang kinakamusta. Gusto kong malaman kung ano ang kalagayan nya at ng kanyang tatay.

“Kmusta na si tatay pare?” unang bati ko sa kanya

Agad syang sumagot.

“Pre natatakot na ako, tumaas na uli ang BP nya! Pare ayoko ng ganito. Hindi ko kaya kung sakaling mauuna pa sya sa akin. Hindi na baleng ako na ang maunang mamatay huwag lang ang alin sa pamilya ko” . Dama ko ang kabigatan ng kanyang emosyon pero pinipilit kong palakasin ang kanyang loob.

“Ano ka ba pare wag ka ngang mag-isip ng masama. Magiging okay din ang lahat, maniwala ka”.pagpapalakas ko sa kanya.

“Pre natatakot na kasi ako eh” tugon nya sa akin.

“Eh wag ganun, maging malakas ka para sa tatay mo at para sa sarili mo. Tandaan mo mag-isa ka dyan! Alam kong hindi pababayaan ng mga kapatid mo ang tatay mo, kaya wag kang gaanong mag-alala” tugon ko sa kanya.

Maging man ako ay natatakot para sa kanya.Pero hindi dapat akong panghinaan ng loob dahil sa akin lang sya kumuha ng lakas. Pinipilit kong palakasin ang kanyang loob subalit maging ako ay nadadala sa kanyang kalungkutan.

Sa huli sinabi ko na magpahinga muna sya at tatagan ang sarili, nangako ako sa kanya na ipapanalangin ko ang kaligtasan ng kanyang ama.

DAY 5

Kinabukasan, kakaiba ang araw na yaon. Tila makulimlim sa labas, pagpasok ko sa aking opisina, agad kong binuksan ang aking computer, at nag online sa YM para makibalita sa aking kaibigan.Pagbukas ko ng YM, nagulat ako sa mensahe nakalagay sa aking computer. Hindi ko na nagawa pa syang kamustahin dahil sa balitang gumulat sa akin.

Isang mensahe ang nagpahinto ng oras sa akin. Isang mensahe mula sa kanya ang talagang sumupresa sa akin.

“Pare, patay na ang tatay ko” Tila isang impit na iyak ang naririnig ko mula sa mensaheng iyon ng aking kaibigan.

Para akong binuhusan ng yelo sa aking ulo. Mabigat sa pakiramdan at dama ko ang kalungkutang bumabalot sa aking matalik na kaibigan. Sunod sunod ang ginawa kong mensahe, pero wala akong natanggap na sagot mula sa kanya! Alam ko masyado syang nahihirapan sa mga nangyari at alam kong sobra ngayon ang kanyang dalamhati.

Sa aking pagtingin sa aking outlook, nagulat na lang ako sa isang sulat na nasa inbox ng aking email. Dagli ko iyong binuksan at natagpuan ko ang mensahe ng aking matalik na kaibigan para sa kanyang tatay. Marahil sinulat nya ito noong panahon natanggap nya ang malungkot na balita. At ito ang nilalaman niyon:

Ang daya mo tatay…………………….

Gusto ko makita ang picture ni Efren Bata Reyes kasi kamukha nya ang tatay ko. Gusto ko din makita ang picture ng daddy ng bestfriend kong si George kasi kamukha ng daddy nya ang tatay ko pero mas gusto ko makita ang tatay ko kasi alam kong naging cute ako dahil sya ang tatay ko.
Tay, di mo naman ako hinintay umuwi, madaya ka. Di ba sabi ko bibilhan kita ng bike para di ka na maglakad pag gagala ka hehehe. Saka ng relos kasi nanghihiram pa ako ng relos sa inyo, tapos bibigay nyo na lang sa akin, eh kanino na ako manghihiram? hehehe.

Saka sabi nyo gusto nyo nung arthro ba yun? Eh malakas pa kayo sa kalabaw kaya di nyo kelangan non, naglalambing lang kayo eh.

Tay, susweldo na ako Friday, ibibili ko sana kayo ng bagong damit kaso parang medyo pumayat ka kaya di ko na alam ano size ng damit nyo. Kasi yung mga damit na regalo sa inyo, binibigay nyo sa akin. Kasi sabi nyo mainit yung mga damit, bibilhan ko kayo ng madaming sando, para cool di ba? hehehe.

Yung mga sandals nyo nga pala, napudpod ko kagagamit, hehehe. Magkasukat kasi tayo ng paa, kanino na ako manghihiram ng sandals eh di ako bumibili ng tsinelas di ba? hehehehe
Gusto ko sana magpunta kayo sa Canada, sinabi ko na kay Tita na yung isang room sa bahay nila eh para sa yo. Pinramis ko pa naman yun kay tita na magbabakasyon tayo sa Canada, inde mo naman hinintay, nagplano ka ng sarili, hehehe.

May baon ka bang gamot dyan tay? Baka magkasipon kayo ha, bawal magkasakit dyan. Kasama nyo naman ang kakambal ni Rachelle dyan, alagaan nyo din sya tay, ipasyal nyo din sa bukid parang ginagawa nyo kila Aeriel. Naku, mamimiss ka ng alaga mo Tay, iyakin pa yon. Di bale, bibili ako ng madaming ice cream saka cake para di sya umiyak.

Di ka man lang nagiwan nang address or cell phone number, naiwan mo pa ung wallet mo, san mo lalagay yun pera mo nyan? May jacket ka bang dala tay? Yun lagi nyo binibilin sa akin pag-aalis ako, wala akong dala dito tay kasi mainit dito sa china.

Naku, pano na ang pagkain namin, masarap kayo magluto eh. Lalo na ang menudo,favorite ko yun eh. Saka bibili tayo ng mais tay, alam ko favorite nyo yun eh.

Teka tay, napupuwing na ako eh. Mejo mahapdi na ang mata ko, ewan ko kung bakit. Saka nangangalay na din ako magtype. Sinisipon din ako, kakahiya hehehe.

Pero kahit madaya ka tay kasi di mo ako hinintay umuwi, alam kong love mo ko. hehehe.... yihi!
Love din kita at love ka naming lahat.

Hay.... anu kaya meron bukas, sana bumalik na lang ang kahapon.
__________________________________________________

Sa mga panahon na ito, wala akong makitang salita para gumaan ang pakiramdam ng kaibigan ko. Nahihirapan ako para sa kanya, at nagpag-iisip isip ang maraming bagay. Masakit sa kanya ang pangyayari at alam ko rin na hindi na nya nagawa pang batiin ang kanyang ama noong Father’s Day, wala rin sya sa tabi ng ama noong naghihirap ito sa ospital at hindi man lang nakita ang kanyang ama hanggang sa huling hininga ng kanyang buhay.Kaya marahil ganun na lamang ang kanyang panhihinayang at pagnanais na ibalik ang panahon.

Mahirap at masakit, malungkot at mabigat ang nararamdaman ko para sa kanya. Sa kanyang pagbabalik sa Pilipinas, walang ngiting sasalubong sa kanya. Kundi pagtangis at iyak ang yayapos sa kanyang pag-uwi. Nawalan na sya ng pagkakataon para mayakap, mahalikan at maipadama ang kanyang pagmamahal hanggang sa huling sandali ng buhay nito. Pero ganun pa man, mananatili sa kanyang alaala ang masasayang sandali kasama ang kanyang ama.

Sana’y itoy magsilbing paalala sa ating lahat. Huwag natin sayangin ang sandali para ipadama natin sa ating mga mahal sa buhay kung gaano natin sila kamahal. Huwag na nating antayin na hanggang sa ala-ala na lang natin pwedeng makasama ang mga mahal natin. At huwag natin hayaan na mawalan tayo ng pagkakataon na masabi na “Mahal na mahal natin sila”.

Nakakalungkot isipin na kung minsan saka lang natin napapahahalagahan ang isang bagay o tao kapag wala na ito sa atin. Masakit isipin na saka lang tayo bumabawi sa mga mahal natin sa buhay kapag huli na ang lahat. Saka lang natin nasasabi na mahal natin sila, kapag hindi na nila ito kaya pang marinig. Saka lang natin naipapakita ang pagmamahal natin kapag wala na silang kakayahan pang masilayan ito. Saka lang natin naipapadama ang ating pagpapahalaga at pagmamahal sa kanila kapag wala na silang lakas para maramdaman ito at maibalik rin ito sa atin.

Sana magsimula na tayo, at gawin ito hanggat hindi pa huli ang lahat, hanggat may pagkakataon pa tayo at hanggat may kakayahan pa silang maramdaman ito. Huwag sanang dumating sa atin ang punto na pagsisihan natin ang mga bagay na hindi natin nagawa. Huwag natin hanapin ang kanilang pagkukulang kundi punuan na lang natin ito.

Gawin na nating lahat ngayon dahil kahit kailanman hindi natin kaya pang ibalik ang kahapon.

Ang awitin na ito ay para sa aking kaibigan at sa kanyang ama. Sana masaya na ang kanyang tatay sa kabikang buhay.

MR.POGI----TA

Nung minsang naglalakad ako isang mall dito sa Saudi, lumapit sa aking isang bading at pinipilit akong sumali sa Ginoong Riyadh. Ito ang ikaapat na pagkakataon na pinilit akong sumali sa Ginoo..Ginoo na yan tulad ng Ginoong Bulacan, Ginoong Riyadh, Ginoong Mataas na Paaralan ng San Bartolome, at SUS!Ginoo. Eh hindi naman talaga ako mahilig sa ganyang pakontes sa pagandahang lalaki. Hindi ko rin makuha kung ano ang importansya at maitutulong nyan sa buhay ko. Hindi naman ako naghihikahos para asamin pa ang isang sakong bigas at gas range na premyo, at lalong hindi ko gustong maging sikat. Tingin ko kasi, ang mga sumasali sa ganyang mga pakontes ay mga kulang sa pansin at gustong maging sikat. Pero sa kabilang banda, natutuwa rin naman ako kasi nakonsidera akong sumali sa ganito. Kaya di ko tuloy maiwasang magtanong

AKO: Nakupo!Di po ako sumasali sa ganyan. Pero kuya, bakit nyo po ba akong gustong sumali dyan, dahil po ba “AY HAB DA LUKS?”

(Sabay tingin sa akin mula ulo hanggang paa)

PUMIPILIT: Kasi tingin ko “YU HAB DA HAYT!”

AKO: EH LUKS PO?

PUMIPILIT: Uhmmmm “U HAB DA GUTS!”

AKO: Eh sa LUKS PO?

PUMIPILIT: Uhmmmm “U HAB DA BRAIN!”

AKO: Eh sa LUKS PO?

PUMIPILIT: Eh….. mukhang ka namang MABAIT!!!

Hindi ko na tinanong ulit yung pumipilit sa akin , kasi baka bigwasan ko lang sya sa panga at paduguin ko ang esophagus nya! Eh siguro pakiramdam nya na masyadong makapal ang mukha ko para sumali sa ganyan at handa akong mamasyal sa entablado ng naka-brief lang na kita ang pisngi ng puwet at kuyukot ko (joke lang wala namang ganun hehehe!). Kaya isang malaking “HINDI” ang sinagot ko! At malamang may masama lang syang binabalak sa akin kaya nya ako nilapitan. (baka akala kolboy ako!patay tayo dyan)

Yung isang barkada kong sumali sa bayan namin ng ganyan (komo barakda suportado namin sya) nagulat kami sa mga pinaggagawa sa kanila. Kasi napakalaswa talaga ng kontes na yun! Pakiramdam ko na-exploit ang mga kasali dun (mapababae at mapalalaki). Yung mga babae pinasuot ng tali este ng panting halos pwede mo ng makita ang small at big intestine nila sa loob, tapos yung mga lalaki naman pinasuot ng trunks tapos nilagyan ng bimpo sa loob para raw malaking tingnan ang kwan nila. (ginawang lumpia).Kaya sari saring mga kamay ang mga humahawak sa kanila bukod pa sa mga matang hinuhubaran sila (yun na nga lang ang suot nila huhubaran pa sa tingin)

Kaya naman nakakatakot sumali sa mga ganyan kasi maeexploit ka talaga. Siguro kung magmomodel ka lang ng damit pwede. Pero kung merong ganyang kalaswaan eh di na siguro.

Dito sa Riyadh pinipilit akong sumali sa ganoong kontes kahit alam kong HULSAM naman ang kontes na yun at may sasagot na daw sa barong at iba pang damit ko . Pero ayaw ko talaga, saka isa pa kung may talent portion dun, ano naman ang ipapakita ko? Wala akong maisip!Di ako marunong sumayaw o kumanta pero baka ang gawin ko na lang ay magpalobo ng laway sa pamamagitan ng ilong o di kaya ipasok ko sa butas ng tenga at ilabas sa kabila ang isang pusa.

Sa opening naman ang sasabihin ko sa harap:

AKO: Nagulat kayo noh, akala nyo si Dingdong Dantes ito no!Nagkakamali kayo, ako nga pala si Drake ang Dingdong luk alayk apter da aksident (sabay feeling pogi pose).

Kung sa question and answer naman, at tinanong ako ng ganito:

Question: Kung magiging Presidente ka ng Pilipinas ano ang mga batas ang ipapatupad mo?

AKO: Pers op ol, ay wud layk to grit ebribadi “GUD IBNING”,kung magiging presidente ako ang una kong gagawin ay paalisin ko ang mga mayayaman sa Forbes Park at dito ko palilipatin ang mga mahihirap. Tapos gagawin ko ng legal ang shabu at mabibili ito sa botika pero ang isang gramo ay nagkakahalaga ng 1 milyon. Tapos ang mga estudyanteng walang klasrum ay papuntahin ko sa senado at kongreso para dun sila magklase, ang mga senado at kongresista ay magsesesyon sa ilalim ng puno ng kaymito. Tapos magpapaimprenta ako ng pera na may nakalagay na "FOR GOVERNMENT USE ONLY"para di na kami magnanakaw pa sa kaban ng bayan. Yun lang po at tenk yu beri mats.

Ano sa tingin nyo may pag-asa ba akong manalo?hehhehe! Basta ayaw ko talagang sumali sa ganyan bukod pa sa puro panlalait lang ang maririnig mo sa manonood, tulad ng “KAPAL NAMAN NG MUKHA NYAN, EH KAY PANGET PANGET SUMALI”, tapos pag hinanap mo kung sino ang sumigaw nun, makikita mo na mukhang pala syang salagubang na may kamay at paa ng tao. Tipong ganun ba, nagmimiron kahit wala namang karapatang magmiron.

Basta alam ko ,hindi ko na kailangan sumali sa ganyan para may patunayan ako sa sarili at sa ibang tao. Hindi ko naman kailangan ng papuri,parangal,titulo at tropeyo para maging isang mabuting tao. Hindi ko rin kailangan ng kasikatan at paghanga ng ibang tao para maging responsableng mamamayan. At lalong hindi ko na kailangan ipagsigawan sa marami ang mga bagay na mawawala rin sa paglipas ng panahon.

Okay lang na ganito, “GWAPO PERO HINDI HALATA”. Ika nga, aanhin mo ang pagiging gwapo kung MALIIT naman ang…………………………………… utak mo!hehehe,kala nyo yung kwan no!

Hayaan nyo kung mapilit akong sumali sa kontes na yan, malamang desperado na akong mapalanunan ang isang sakong bigas at gas range.

Ingat

Drake