BAGETS

“Bagets” ang palayaw ko. Usong-uso kasi noon ang pelikulang ito ni Aga Muhlach , kaya naman kahit na hindi na ako tinedyer at hindi ko rin kamukha si Aga ay ito pa rin ang tawag sa akin hanggang ngayon . Ako ang dakilang utusan sa pamilya.Sa aming walong magkakapatid, ako na yata ang pinakapaborito ng nanay kong pabilhin sa tindahan, pautangin ng isang kilong baboy kina Aling Josie, at pag-uutusang pumunta kung saan-saan. Samantala, ang tatay ko naman, ako ang madalas utusang magpakain ng bibe, magsuga ng kalabaw at mag-araro sa bukid. Ako kasi ang klase ng batang hindi gaanong aalahanin sapagkat kayang kayang-kaya kong pangalagaan ang aking sarili, kaya gayun na lamang ang tiwalang binibigay nila sa akin.

Sa tuwing inuutusan ako ng aking nanay at tatay, sari-saring dabog, kalampag at padyak ang inaabot nila sa akin. Bago ako kumilos , ubos na ang pasensya nila habang namumuti na ang mga mata nila sa galit at magkandapilas-pilas na ang tenga ko sa labis na inis sa akin. Ako na yata ang pinakasuwail, pinamakulit at pinakamatigas ang ulo sa aming magkakapatid.

Hindi kami nanggaling sa nakakariwasang pamilya. Marahil dahil na rin sa dami naming magkakapatid ay halos nagkandaubus-ubos na ang lahat ng ari-ariang naipundar ng lolo na ipinamana sa tatay ko. Ang lalakas pa man ding kumain ng apat kong kapatid na lalaki at tatlong kapatid na babae, kaya’t kulang ang isang sakong bigas sa loob ng isang linggo. Sunud-sunod din ang pagitan ng edad namin, at halos nag-aabot na nga ang iba. Kaya ganun na lamang ang hirap ng magulang ko, mapag-aral lamang kami. Marahil hindi pa uso ang “Family Planning” noon, o di kaya talagang hindi lang nausuhan ang mga magulang ko nito.

Batid ko ang kahirapan at katatayuan namin sa buhay, madalas nakikita ko ang aking nanay na umiiyak na lamang sa isang tabi habang nag-iisip kung saan s’ya makakahanap ng pera. Samantala ang tatay ko naman ay halos nakukuba na sa pagtatrabaho sa bukid. Mahirap ipaliwanag ang mga nararamdaman ko ‘pag nakikita kong ganoon ang sitwasyon naming. Gusto ko man silang tulungan wala akong maitutulong sa kanila. Madalas, dinudurog ang aking puso kapag nakikita kong nahihirapan ang aking mga magulang dahil sa amin. Ayaw ko silang nakitang nasa ganoong sitwasyon , pilit kong nililibang ang aking sarili at pinapakita sa kanila na hindi ako naaawa o naapektuhan sa kalalagayan namin. Kaya madalas pinagdidiskitahan ko na lang yung ”Funny Komiks” na hiniram ko sa aking kaklase. Kahit papaano nakakalimutan ko ang problema namin sa buhay. Kaya naman lagi kong sinasabi sa aking sarili na babaguhin ko ang aming.buhay Pipilitin kong ibahin ang sitwasyon ng pamilya ko. Tulad din ng komiks na binabasa ko may “happy ending” din ang buhay namin.

Araw-araw kung magsimba ang nanay at tatay ko, gigising sila ng mga alas-kwatro ng umaga para ihahanda ng nanay ang aming aalmusalin. Pagkaraan ay didiretso na sila sa simbahan para dumalo sa alas-sais na misa. Kaya naman pagkagising namin handa na ang lahat ng aming kakainin at iintayin na lang namin sila para bigyan kami ng baon at ihatid sa aming eskwelahan. Natatandaan ko rin nga noon, tinatanong ko ang nanay kung bakit kailangan nilang magsimba araw araw. Ngumiti lang s’ya at sinabing “ Kasi nananalangin ako sa Diyos na sana ituro N’ya sa akin ang taong pwede kong mautangan. Medyo natawa ako sa sinabi ng nanay ko, pero humanga rin ako sa kanya sa lakas ng pananampalataya n’ya sa Diyos.

Iginapang kami ng aming mga magulang sa hirap. Halos hindi na sila natutulog kakahanap ng taong pwedeng nilang mahiraman ng pera. Nagkasabay-sabay kasi kaming apat sa kolehiyo, dalawa dito ay nasa pribado pa at kami namang dalawa ng ditse ko ay nasa pampubliko. Samantala, ang apat ko pang kapatid ay nasa sekondarya at elementarya. Kaya naman halos pasakit sa aking mga magulang kung paano kami makakaraos sa araw-araw. Minsan din naringgan ko ang isang kakilala ng tatay na nagsabi “Eh, kasi naman, anak kayo ng anak hindi n’yo naman pala kayang buhayin”. Noong mga panahon na iyon, gusto kong sapakin ang mukha ng kausap ng tatay ko, pero nang makita kong yumuko at ngumiti lang ang tatay ko, naunawaan ko na palipasin na lang ang lahat.

Nagtrabaho rin ako bilang isang “Service Crew” sa isang Fastfood Chain habang nag-aaral. Ito ang sumuporta sa akin sa mga pang-araw araw kong gastusin sa eskwelahan . Subalit nahirapan akong pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho kaya hindi ko na rin nakayanan ang “pressure” nito. Halos sunud-sunod din ang aking naging bagsak, at doon di’y nagpadesisyunan nilang tumigil na ako sa pagtatrabaho. Bagamat labag ito sa akin kalooban, sinunod ko ang kagustuhan nila at maging seryoso sa pag-aaral. Pinilit ko talagang makatapos sa pag-aaral para balang-araw makatulong din ako sa amin.

Pero tila mailap sa akin ang pagkakataon. Nahirapan ako sa paghahanap ng trabaho pagkatapos ko ng kolehiyo. Marahil dala na rin ng pagiging baguhang “graduate”, hindi ako ang prioridad ng mga kumpanya. Bukod pa sa parang tantos ng bingo ang aking “transcript” sa dami ng bagsak ko. Halos tatlong buwan din akong nag-intay ng pagkakataon na makakita ng trabaho. Subalit madalas , umuuwi akong bigo. Ang magulang ko pa rin ang sumusuporta sa akin lalo na sa pamasahe at pagkain habang ako ay naghahanap ng trabaho. Nakakalungkot sapagkat ito na sana ang pagkakataon kong makatulong sa kanila. Pero dagdag pahirap pa rin pala ako sa amin.
Nabigyan din naman ako ng pagkakataon makakita ng trabaho. Makalipas ng mga ilang buwan, nakapagtrabaho din ako sa aming munisipyo. Bagamat medyo may kaliitan ang aking sweldo, sapat na yun para kahit papaano may maitulong ako sa amin. Subalit tila mas lalong lumalaki ang gastos namin dahil magsisimula na ring pumasok ang apat ko pang batang kapatid sa kolehiyo. Kailangan kong makita ng trabahong makakatulong sa amin ng malaki at ang pag-aabroad ang nakikita kong solusyon.

Hindi ko inaasahan na magiging mabilis ang lahat. Wala akong ideya na bigla ako matatanggap sa isang malaking kumpanya sa abroad .Ngayon, ako ay naninilbihan sa ibayong dagat, sa lugar na kung saan ay pilit kong iniiwasang puntahan dahil sa mga hindi magagandang naririnig ko tungkol sa bansang ito. Sa bansang nakakapaso ang init, sa bansa na iba ang kultura at paniniwala, sa bansa na halos pinagbabawal lahat. Ang bansang Saudi Arabia ang nagbigay sa akin ng oportunidad at magandang buhay. Ito ang naging kasagutan sa aming mga problema lalong lalo na sa pinansyal na pangangailangan ng aming pamilya.

Ngayon, nagsusumikap ako para sa ikagiginhawa ng aming pamilya. Alam kong ito na marahil ang pagkakataon ko para maibalik sa kanila ang lahat. Alam kong hindi naman nila ako inoobligang tulungan sila o ibalik ang lahat ng ibinigay nila sa akin. Pero nais kong iparamdam sa kanila ang pagmamahal ko sa pamamagitan ng pagtulong sa iba ko pang kapatid at pagbibigay sa kanila ng kahit konting ginhawa sa buhay. Masaya akong nakikita ko silang masaya rin sa buhay. Ang ngiti nila ay sapat na para sa akin upang ipagpatuloy ang pagtatrabaho sa ibayong dagat.
Sa ngayon din, nakapagpatapos na ako ng tatlong kapatid sa kolehiyo na may kursong Nursing, Architecture at Engineering. Sa susunod pang taon mapagtatapos ko na rin ang bunso namin kapatid sa kursong Nursing din. Tinutulungan ko sila gaya ng pagtulong ng nakakatanda kong kapatid para makapagtapos din ako sa pag-aaral noon. Napaayos ko na rin ang aming bahay kahit papaano, at nabayaran ko na rin ang ilan sa aming mga utang. Sa tuwing nakikita ko ang mga larawan naming lahat na nakatoga, pati na rin ang aming mga sertipiko na nakahilera sa aming dingding, humahanga ako sa aking mga magulang. Hanga ako sa tyaga, kasipagan, lakas ng pananalig sa Diyos at pagiging responsableng magulang nila. Hinubog nila ang aming pagkatao, at ginabayan kami sa aming buhay.

Alam kong abot kamay na namin ang kaginhawahan sa buhay, nararamdaman ko na yun. Proud na proud ako sa aking mga magulang. Marami nga ang nagsasabi na “napakaswerte” raw ng nanay at tatay ko sa amin bilang mga anak nila. Pero agad naming sinasabi , “ Hindi po swerte ang magulang namin kasi kami ang mga anak nila. NAPAKASWERTE namin kasi sila ang naging MAGULANG naming. Kung ano kami ngayon ay dahil po iyon sa kanila”.

Totoong napakaswerte namin kasi sila ang binigay ng Diyos sa amin. Utang naming magkakapatid ang tagumpay sa aming mga magulang. Habambuhay namin silang pasasalamatan dahil sa kanilang mga ginawa. Alam kong mahirap maging magulang, pero mas mahirap ang maging MABUTING MAGULANG gaya nila. Ang sakripisyo nila at paghihirap ang naging inspirasyon ko sa buhay, umaasa ako na sana balang-araw maging katulad ko din sila ’pag ako ay nagkapamilya na.

Sa tuwing tinatawag nila ako sa palayaw kong “BAGETS” naalala ko ang aking kabataan, naalala ko ang lahat ng ginawa ng aking mga magulang sa akin. Si Bagets na suwail, makulit, at matigas ang ulo noon, ay naging isang mapagmahal na anak at mabuting tao, ngayon.Saludo po ako sa inyo Nanay at Tatay, sana kahit papaano ay PROUD din po kayo sa akin at maraming-maraming salamat po.