PARA SA IYO NANAY!!

Ngayon ay April 20, at makalipas ang tatlong araw April 23 na! Ano ang meron sa April 23? Wala lang, bertdey lang naman ng aking kyut na kyut na NANAY!!

Alam ko lab na lab ako ng nanay ko, sabi daw ng mga kapatid ko lagi daw akong pinagmamalaki ng nanay sa kanyang mga kumare at kakilala. Kaya sobrang tuwang tuwa naman ako sa aking Nanay.

At dahil bertdey nya, gusto kong mag-emo . Wala lang gusto ko lang pasalamatan ng Nanay ko sa lahat lahat ng binigay nya para sa amin.

Pakner ko kasi si Nanay sa lahat ng bagay eh. Dahil nga masyado akong maselan sa pagkain, lagi nya akong binibilhan at pinagluluto ng paborito kong pagkain. Kaya nga masasabi kong beybing beybi ako ni Nanay. Kaso dahil sa aking angking kakulitan at kagaguhan ,madalas eh hinahayblad sya sa akin. (Sorry naman po Nay!)

Madaling araw kung gumising si Nanay, bago sila magsimba ng tatay, hinahanda na ni Nanay ang lahat ng papabunin namin at kakainin namin sa umaga. Laging masasarap at masusutansya ang luto ng nanay. At dahil alam ni nanay na hindi ako mahilig sa gulay laging may nakatabing pinipritong baboy sa mesa. Alam kasi ni nanay na paborito ko yun.

Alam nyo kaya ako nagsumikap na mag-abroad ay dahil na rin sa Nanay ko. Madalas kasing umiiyak si Nanay gabi gabi dahil hindi nya alam kung saan kukuha ng pera pambaon sa mga kapatid ko. Iyak sya ng iyak sa kwarto, samantalang ako nakatingin lang sa kanya. Halos pinupunit ang puso ko pag nakikita ko si Nanay na ganun ang sitwasyon.Ang gagawin ko na lang ay aalis ,papasok sa kwarto at doon na lang ako iiyak. Wala naman kasi akong magagawa para tulungan ang nanay eh. Estudyante pa ako noon, kaya paano ako makakatulong sa kanya? Kung pwede nga lang bang pumasok ng walang baon gagawin ko, kaso halong milya milya ang layo ng unibersidad ko sa bahay namin. Kaya lalo akong nafufrustrate kapag nakikita ko ang nanay na ganun ang sitwasyon.

Noong isang araw naman, sumakit ang dibdib ng nanay. Kasi napagod yata sya kakalaba maghapon. Sa dami naming magkakapatid (8 kami), halos sya lahat ang naglalaba ang damit namin. Halos nababakbak na nga ang kamay at kuko ni nanay kakakuskos ng mga uniporme namin. Kailangan kasing matuyo at malabhan ang uniporme namin, kasi dalawang set ng uniporme lang ang meron kaming lahat. Kaya sabi ko nanay kapag nagkatrabaho ako bibilhan ko sya ng washing machine. Pangako ko yun sa kanya.

Nung minsan naman, halos hinimatay ang nanay dahil sinugod sya ng pinagkakauntangan nya. Sinisingil na si Nanay at kung ano-ano pa ang sinasabi sa kanya. Saksi ako sa lahat ng pangyayari kung paano alipustahin ang nanay sa harap ko pa mismo. Gusto ko sanang suntukin ang naniningil kay nanay, kaso hindi pwede kasi kami ang may utang. Kaya kahit inaalipusta na sya, panay hingi pa rin ng pasensya ang nanay. Nangingilid ang luha ko noon at para akong binuhusan ng malamig na tubig sa aking ulo. Nakita ko na lang na umiiyak si nanay sa isang tabi. Di ko alam kung paano ko matutulungan ang nanay sa mga sitwasyon na iyon.

Kinagabihan, naalimpungatan ako .May naririnig kasi ako sa may kusina namin. Naguusap ang nanay at tatay tungkol sa amin. Sabi ng nanay, hindi na raw nya kaya, nahihirapan na daw sya sa buhay.Hirap na hirap na raw sya kung saan hahanap ng pera. Habang nakikita kong bumubuhos ang patak ng luha sa mata ng nanay . Awang awa ako sa kanya dahil kitang kita sa mukha ng nanay ang labis na hirap, pag-aalalala at kalungkutan. Dali akong pumasok sa kwarto , umiyak at damang dama ko ang hinagpis ng nanay . Parang kinukurot ang puso ko sa sakit kaya sinabi ko sa aking sarili na “Nay, pangako tutulungan kita! Hinding hindi na kayo muli pang iiyak.”.

Simula noon, nagpursige na akong mag-abroad. Pagkagraduate, naghanap na ako ng trabaho sa ibang bansa. Kahit ano na lang papasukin ko, kahit waiter o service crew papasukin ko pa rin. Hindi na ako namimili kung anong trabaho ang nag-iintay sa akin sa abroad, basta ang iniisip ko lang noon ay kung paano matutulungan ang nanay. Ayaw ko na syang nakikitang umiiyak, at ayaw ko na rin syang nakikitang nahihirapan.

Mabait si Lord, dahil hindi naman ako nabigo. Inilihim ko ang lahat sa nanay na paalis na ako papuntang Saudi. Ayaw ko na kasing mag-aalala pa ang nanay sa akin, ayaw ko rin na mag-isip pa sya tungkol sa gagawing kong pakikipagsapalaran sa abroad. Sinugurado ko na muna ang lahat na ayos na ang lahat ng papel bago ko sabihin sa aking pamilya. Kaya nung gabi sinabi ko na sa amin na mag-aabroad ako, tinatagan ko ang sarili na hindi ako iiyak. At hindi ko ipapakita na mahirap sa akin ang mag-abroad at lumayo sa piling nila.

Noong pinaalam ko na ang lahat sa amin, lahat ng kapatid ko ay natuwa. Lahat sila masyaang masaya dahil pakiwari nila, malaki ang maitutulong ko sa buhay namin. Akala ko lahat masaya, pero nalungkot ako, na sa isang sulok iyak ng iyak ang nanay ko. Pinuntahan ko sya at inamo amo:

“Nay, bakit pa ba kayo iiyak?Lalayo lang naman ako para tulungan na kayo”

“Anak, dito ka na lang! sama sama na lang tayo dito. Ayaw kong malalayo ka sa amin.Mahirap ang buhay sa Saudi, anak!Dito ka na lang!” sambit na nanay ko

“Nay, kailangan eh! Saka ayoko na kayong nakikita umiiyak pa dahil sa paghihirap. Pagkakataon nyo ng makaranas ng ginhawa. Sapat na yung mga paghihirap nyo. Tutulungan ko kayo, Nay. At pangako nyo sa akin, hinding hindi na kayo iiyak pang muli”. pangako ko kay nanay

Yan ang pangako namin sa isat-isa. Hanggang ngayon, pinilit kong tuparin ang pangako ko kay Nanay na hindi na sya iiyak pa dahil sa paghihirap at dahil lang sa pera.Sinusubukan ko sa abot ng aking makakaya na guminhawa na rin si nanay sa buhay. Nararansanan na nya ang lahat ng paghihirap at nararapat lang na maranasan na nya ang sarap ng buhay. Pinipilit kong hindi na mag-intindi ang nanay sa usaping pinansyal. Binili na rin namin sya ng malaking washing machine at umupa na rin kami ng labandera para aming mga labahin.

Sa ngayon, sa tuwing nag-uusap kami sa Skype. Lagi ko syang tinatanong kung umiiyak pa rin ba sya? Natutuwa ako sa sagot nya kasi sabi nya “Bakit naman na ako iiyak anak?Eh dyan ka naman sa amin palagi! Salamat anak sa lahat ha!”. Halos tumulo ang luha ko sa tuwing sinasabi yun ng nanay. Tinupad ni nanay ang pangako nya sa akin, at ako rin naman tinutupad ko rin ang pangako ko kay nanay.

Kung sakaling makita ko muling umiiyak ang nanay. Nais ko sanang pagluha yun dahil sa labis na kagalakan. Patuloy kong tutuparin ang pangako ko sa kanya. Pagkakataon na rin naming magkakapatid na ibalik kay nanay ang lahat ng pasasalamat at pagmamalaki. Basta sobrang prod na proud ako kasi sya ang aking nanay.

Kaya para sa inyo nanay “MALIGAYANG KAARAWAN PO, AT MAHAL NA MAHAL PO NAMIN KAYO”.

Ingat